“Sama”

Moja Marianka jeszcze nie mówi, choć zaczyna już gu-gać, ale od kilku dni mam przemożne wrażenie, że chce mi czasami powiedzieć “Zostaw, sama!”. Już pisałam o Jej smoczku… że częściej jest obok niej niż w buzi. Do tej pory Mania chętnie korzystała z mojej lub męża pomocy przy przytrzymywaniu smoczka aby nie wypadał. Wystarczyło kilka mocniejszych pociągnięć i “Monio” lądował w różnych dziwnych miejscach, a nasze ręce wsuwały go z powrotem do małych usteczek Marianki. Jednak coś się zmieniło… Córcia coraz sprawniej utrzymuje smoczek w buzi, a jak chcemy jej pomóc to odpycha nasze ręce. Daje znak, że już sporo potrafi i nie musimy jej wyręczać.
Tak jest z wieloma umiejętnościami, które w swoim życiu nabywają dzieci. Najpierw potrzebują pomocy, później tylko od czasu do czas, aż wreszcie nabywają już tę umiejętność i… no właśnie może zadziać się kilka różnych rzeczy. 1) Rodzic dostrzega, że dziecko potrafi coś nowego, cieszy się i chwali pociechę 2) Rodzic nie dostrzega, że dziecko już to potrafi i nadal wyręcza 3) Rodzic dostrzega nową umiejętność, ale nadal wyręcza bo wie, że robi to lepiej 4)….. Scenariusze są różne, ale jak się przegapi ten moment kiedy dziecko potrafi już coś samo to można zrobić mu niechcąco krzywdę. Nasz latorośl traci w ten sposób poczucie własnej wartości, czuje się przez rodzica niedocenione, rezygnuje korzystania z nowej umiejętności, nie chce uczyć się nowych rzeczy. A potem mówimy, że musimy robić wszystko za nasze dzieci…
Marianka nie chce już naszej pomocy przy smoczku i choć często jeszcze nie radzi sobie z nim tak jak by chciała, to ja pozwalam Jej na to. Po mimo, że  zdaję sobie sprawę, że jest szansa iż za chwilę się zdenerwuje, że Jej nie wychodzi i uspokojenie Jej trwać będzie dłużej niż włożenie smoczka do buzi. Ktoś może powiedzieć mała rzecz – smoczek, a takie przemyślenia powoduje. Ale moja Marianka jest mała, a dla mnie Jej najmniejsze osiągnięcia to sukces, bo zapowiadają dużo większe “rzeczy”.