Pokemony, tablety i inne atrakcje
Świat oszalał… tym razem na punkcie Pokemonów, ale co i rusz coś nowego nie pozwala spać milionom. Dlaczego? Bo potrzebujemy nowości, adrenaliny, ekscytacji, oderwania od zwykłych spraw? Pewnie są jest jeszcze tysiące innych powodów. Coraz częściej kontakty na żywo, przeżycia i przygody przenosimy ze świata realnego do wirtualnego. I co gorsza robią to coraz mniejsze dzieci. Dla nich media i nowoczesne technologie to po prosty codzienność i to nie dziwi. Dla nas rodziców (choć też już nie wszystkich) smartfony, tablety, laptopy i inne urządzenia są nadal czymś nowym. I choć obsługujemy je sprawnie to nadal pamiętamy jak radziliśmy sobie bez nich. Mówię tu oczywiście o swoim pokoleniu trzydziestoparolatków i starszych. Bo z pewnością młodsi rodzice już też nie pamiętają czasów sprzed ery Internetu.
Problem nie stanowią nowe technologie lecz to, że zastępują dzieciom życie codzienne, zabawy na świeżym powietrzu, kontakt na żywo z rówieśnikami. A przede wszystkim, że uzależniają coraz to młodsze dzieci. Nie będę tu pisała o negatywnym wpływie mediów na rozwój małych dzieci, bo takich artykułów powstały tysiące. Chce jednak zwrócić uwagę, że czasami z powodu braku czasu sami podsuwamy dzieciom świat wirtualny zamiast realnego. Zaczyna się niegroźnie… bajka kiedy mama chce ugotować obiad, zamiast czytania na dobranoc kreskówka na tablecie (która ni jak się ma do wyciszania, bo obraz i dźwięk tylko pobudzają dzieci – a później dziwimy się, że nie chcą spać, budzą się, mają koszmary czy wstają zmęczone), gierka na smartfonie w kolejce do lekarza… czy to coś złego? Jeśli zdarzy się to raz na jakiś czas, to nić się dziecku nie stanie. Ale kiedy jedynym argumentem aby wymóc dobre zachowanie 3-latka jest groźba konfiskaty tableta to robi się poważnie.
Ważne jest abyśmy świadomie dawkowali dzieciom dostęp do urządzeń tego typu oraz abyśmy kontrolowali co tak właściwie dzieci na nich “robią”. Bo to, że uruchomiliśmy jakąś gierkę nie znaczy, że dziecko akurat w nią gra. Jeśłi sami w nią nie graliśmy to nie możemy mieć pewności jakie treści znajdzie w niej nasza pociecha. Maluchy szybko opanowują poruszanie się po sieci, a najciekawsze jest to co zabronione. Zachęcam więc do kontroli treści gier i stron internetowych odwiedzanych przez dzieci.
Czy będę Mariance zabraniała korzystać z nowoczesnych urządzeń. Z pewnością nie. Już teraz raz na kilka tygodni na chwilkę zagląda na ekran laptopa kiedy rozmawiam z jej ciocią z Hiszpanii. Ale kiedy zauważyłam, ze głowa Mani podczas karmienia wychyla się w kierunku telewizora, zarządziłam całkowite jego wyłączanie w trakcie Jej posiłków. Będę Jej proponowała wersje gier na żywo, zamiast w internecie – myślę, że zbiórki zuchowe i harcerskie w tym pomogą. Dziś złapała Pokemona 🙂 żółty “Pikaczu” maskotka jest mięciutki, uśmiecha się i strasznie się Jej spodobał.
Nie unikniemy kontaktu dzieci z technologią i przecież nie o to nam chodzi. Ale zanim będą poznawały świat wirtualny, niech dobrze poznają ten na żywo, niech potrafią i chcą się w nim bawić i cenią wartość każdego kontaktu live. Jeśli my i nasze wartości będziemy im towarzyszyć w poznawaniu świata naznaczonego technologią i internetem to maja szansę się w nim nie zagubić. A wręcz przeciwnie, czerpać z niego to co najlepsze i najciekawsze. Bo przecież daje on ogromne możliwości.