Kto wychowuje nasze dzieci? My czy głosy w naszej głowie?
Dzisiaj wiele przyszłych mam bardzo rzetelnie przygotowuje się do nowej roli. Czytają książki, poradniki, zaglądają na strony internetowe, rozmawiają z koleżankami i krewnymi. Zresztą po porodzie też zasięgają opinii – często na forach internetowych czy grupach dyskusyjnych.
Jednak okazuje się, że rady i zasady, które super sprawdziły się u innych na moje dziecko nie działają. I wtedy zaczyna się koszmar. Czy to ja jestem złą matką? Czy to z moim dzieckiem jest coś nie tak? W książce napisali, że już powinno trzymać główkę, a to słabo wychodzi. Ile i co powinno jeść mając 2 miesiące i 8 dni? Czy coś zaniedbuję? Czy przegapiłam? Dziecko pluje moimi zupkami, ale słoiczka nie dam bo przecież nikt tym nie karmi dzieci… Wszyscy chodzą z 1,5 rocznym dzieckiem na jakieś zajęcia dodatkowe, a ja nie… będzie miało gorszy start… Moja babcia, mama, siostra, koleżanki karmią piersią i ja też muszę, to nic że dziecko nie chce, przecież nie będę złą matką i nie podam butelki… Nie nosić czy nosić… Reagować od razu na płacz czy czekać… Spać z dzieckiem czy odkładać je do łóżeczka… Gdzie kupić kurczaka grzebiącego i zjadającego to co znajdzie… Jak? Gdzie? Kiedy? Wszyscy… Wszystko… Nigdy…
Można się załamać, oszaleć, a tak w ogóle to najlepiej zakręcić się w koc i schować. Tylko jak skoro dziecko znowu płacze?
Jest na to wszystko jedna rada… Zdrowy rozsądek. Bez tego ani rusz. Warto się zastanowić jakimi rodzicami chcemy być. Zestresowanymi, szukającymi poparcia z zewnątrz? Czy może takimi, którzy na spokojnie analizują wszystko, a zaczynają od siebie, swego dziecka i intuicji. Nie bójmy się wierzyć intuicji. Przecież chcemy dla naszego dziecka jak najlepiej. Wsłuchajmy się w to jakie sygnały nam daje dziecko, czego potrzebuje. Jeśli my jesteśmy zestresowani to i maluch to odczuwa. To oczywiste, że nie wiemy od razu wszystkiego. Nikt nie wie. Wszystkiego można się nauczyć, wszystko można opanować. Trzeba tylko chcieć i nie panikować. Na wszystko trzeba czasu. Nie ma idealnych rodziców. Są jednak tacy, którzy są najlepsi jacy mogą być dla swojego dziecka.
Czy w takim razie mamy nie pytać nikogo, nie prosić o pomoc? Oczywiście, że pytać i prosić. Pamiętajmy jednak, że ostatecznie to my jesteśmy rodzicami naszych dzieci. My znamy je najlepiej, wiemy czego im trzeba. To my słuchając różnych rad, obserwując nasze dziecko i sprawdzając jak my sami się z tym czujemy, podejmujemy decyzje. Oczywiście jeśli czujemy w jakiejś sferze niepokój warto diagnozować u lekarza lub specjalisty, ale nie na forum internetowym. Tam pytajmy o rzeczy praktyczne, pamiętając że to co u innych się sprawdziło u naszego dziecka nie musi, bo każde dziecko jest inne. Wysłuchajmy rad mamy, teściowe, siostry, koleżanek czy ciotek i zróbmy tak jak czujemy.
Nie czujmy się złym rodzicem, bo robimy coś inaczej niż wszyscy. Jeśli tylko nasze dziecko rozwija się prawidłowo, nie choruje, jest szczęśliwe, a my z nim ufajmy swojej intuicji. A rady traktujmy jak rozszerzenie horyzontów a nie wyrocznie.